Biżu bez bling-bling

Męczy mnie ta matura, oj, męczy, ale miesiąc przed swoim zaistnieniem ma pełne prawo wysysać ze mnie całą energię, chęć i entuzjazm, pozostawiając na ich miejscu czarną rozpacz, ma na to papier, nie mogłam protestować. Dlatego też nie należy się po mnie spodziewać szczególnej płodności i elokwencji w tym miesiącu, ale później obiecuję nadrabiać wszelkie zaległości, w tym również intelektualne, z tymi może być największy problem. Znalazł się czas na kolejną notkę zdjęciową, tym razem zaprezentuję szanownej publiczności moją ulubioną część kolekcji biżuterii wszelakiej.

Moje przygody z ozdobami i ozdóbkami wszelkiego typu były długie i burzliwe, dopóki nie odkryłam tego, co naprawdę mnie w tym temacie kręci i co w najbardziej adekwatny sposób wyraża to, co gdzieś tam pałęta się po moim małym mózgu, bo ponieważ że bardzo lubię i aprobuję, kiedy to, co na sobie uwieszam, coś jest w stanie na mój temat przekazać. Przeżyłam fascynację plastikowymi diademami, złotem (ach, te gangsta medaliki i komunijne zegarki!), srebrem, sztucznymi cyrkoniami w sztucznych kolczykach ze sztucznej stali nierdzewnej, motywami owoców, motylków, kwiatków, fallusów... czyli najprościej - wszystkim co się dało, żeby na końcu móc postawić sprawę jasno i przejrzysto: jestem piratem.

Ale ze mnie hipokrytka paskudna! Te kolczyki nic o mnie nie mówią, wszystko co zawiera w swoim składzie pacyfkę i krzyż nic o mnie nie mówi, a może wręcz przeciwnie mówić coś ze mną zupełnie sprzecznego. Ja wiem, że moda na pacyfizm, że wojna w Iraku zła, że się nie można zabijać, że wszystkie armie świata powinny zostać rozwiązane, a na miejscu wszystkich baz i wyrzutni należy posadzić niezwłocznie dużo kolorowych kwiatków i rozrzucić larwy kolorowych motylków, ale ja osobiście jestem wojska wielką entuzjastką, mnie te sprawy w pełni fascynują, na cywilne studia połowicznie o wojsku się wybieram i jak się to komuś nie podoba, to pocałujta w dupę wójta.